شماره اول ( دوشنبه 2 بهمن 85 )

حادثه اى بى مانند

 سخن از برپا كنندگان حادثه اى بى مانند ، واقعه اى عظيم ، اتفاقى عبرت آموز و حقيقتى بى شبه و مثل است ، كه براى تمام انسان ها ، در همه ادوار حيات و زندگى ، منبعى سرشار از پند و موعظه و نصيحت و درس است .
اهل مُلك و ملكوت ، و ساكنان زمين و آسمان ، برپا كنندگان چنين حادثه اى را جز يك بار نديدند و به غير از يك مرتبه واقعه اى بدين صورت ، و به اين كيفيت در تمام فضاى باعظمت حيات اتفاق نيفتاد ! ! 

دگر تا جهان هست بزمى چنين ***

نبيند به خود آسمان و زمين

 تحقق اين واقعه بى نظير در سرزمين كربلا بر دو طايفه تكيه داشت ، گروهى زمينى محض ، و قومى آسمانى خالص .
گروه آسمانى در عرصه گاه حيات خود ، جز خدا محورى ، عشق به حقّ ، اداى مسؤوليت در راه رضاى دوست ، برپا كردن پرچم حقيقت ، روشن نگاه داشتن چراغ فضيلت ، برانداختن كاخ ستم و بيداد ، ريشه كن كردن شجره خبيثه و سرسبز نگاه داشتن شجره طيّبه ، انديشه ديگر نداشتند.

و آن گروه ديگر ، يعنى طايفه مادّى مسلك و قوم زمينى ، در جولانگاه زندگى خويش ، جز طاغوت محورى ، پيروى هواى نفس ، تعطيل وظايف اخلاقى ، از كار انداختن چرخ انديشه و فكر ، دنبال كردن برنامه هاى شكم و شهوت و افتادن در لذّات بى در و پيكر حيوانى فكر ديگر در سر نمى پروراندند.

 آسمانیان بی نظیر

 آن چهره هاى عرشى و ملكوتى ، كه به رهبرى حضرت حسين (عليه السلام) به تعداد هفتاد و دو نفر در سرزمين نينوا و عرصه گاه كربلا و سرزمين بهشتى مقام ماريه ، خيمه كرامت و شرافت و خرگاه ايمان و استقامت برپا كردند ، در عين اين كه در قالب جسم و چهارچوب بدن به سر مى بردند ، ولى در عصمت و پاكى ، هم چون فرشتگان عرش نشين و بلكه به نظر رسول باعظمت اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) از مَلك مقرب و كعبه مشرّفه برتر و بالاتر بودند .
 اَلْمُؤْمِنُ اَكْرَمُ عَلَى اللهِ مِنْ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبينْ
مؤمن در پيشگاه خداوند ، از فرشتگان مقرّب گرامى تر است .
 و در روايت ديگر حرمت و عظمت مؤمن را از كعبه عظيم تر دانسته :
 اَلْمُؤْمِنُ اَعْظَمُ حُرَمَةً مِنَ الْكَعْبَة
  و چه مؤمنانى برتر و بالاتر از آنان كه براى آبيارى درخت دين ، و تداوم فرهنگ توحيد ، و پابرجايى زحمات انبيا و اوليا در سخت ترين شرايط ، با شور و نشاطى وصف ناشدنى جان شيرين را در طبق اخلاص گذاشته ، و خون مقدّس قلب خود را نثار كردند .
آنان ، بدون بيم و هراس از دشمن نابكار ، در ميدان جهاد فى سبيل اللّه در كنار حضرت سيد الشهداء (عليه السلام)قيام لِلّه كردند ، تا به اداى دين خود نسبت به حقّ و حريم انسانيّت موفق شوند ، و كشتى به طوفان خورده آدميّت را به ساحل نجات برسانند .
آنان ، از دانشگاه وحى و از آيات كتاب حقّ ، به معلّمى رسول اِلهى و هدايت اهل بيت (عليهم السلام) ، درس زندگى آموخته بودند ، و آنچه را تعليم گرفته بودند با كمال اخلاص در همه شؤون حيات بكار بستند .
آنان ، در عرصه گاه كرامت و فقاهت و بصيرت ، سرآمد تمام انسان هاى تاريخند .
آنان در صفاى باطن ، نورانيت دل ، ايمان قلبى ، اخلاق اسلامى ، كردار انسانى و دلسوزى نسبت به جامعه بشرى در تمام روزگار نمونه و مانند ندارند .
آنان ، راست قامتان عرصه گاه هستى اند كه نخواستند با هيچ قيمتى و تحت هيچ شرايطى كمر زير بار سنگين مسؤوليت خم كنند ، و پشت پهلوانى خود را به خاك پست در اندازند .
آنان ، سايه حقّ ، خمير مايه حقيقت ، پرچمدار شرافت ، اصول كرم ، نابغه هاى خلقت و مطلع الفجر تمام حسنات و بركاتند .
علم الهدى سيد مرتضى در بخشى از اشعار عالمانه خود كه در توصيف اين هفتاد و دو نفر سروده مى گويد :
اين شهيدان ملكوتى و عاشقان جان باخته گرچه بر روى خاك گرم و سوزان دشت كربلا مورد بى اعتنايى قرار گرفتند ، ولى روان و جان آنان در بارگاه الهى به مهماندارى حضرت حقّ جا گرفته و حضرت رب العزّه از آنان پذيرايى مى كند .
آن كه نسبت به آنان اراده زيان و ضرر داشت ، گويى به سود آنان قدم برداشت ، و آن كه با دم شمشير تيز آنان را كشت نسبت به حيات و زندگانى آنان كوشيد .
آنان ، مردمى بودند كه با تمام وجود حضرت حسين (عليه السلام) را يارى و نصرت دادند . به كوه آهن برخورد كردند و با سينه به استقبال سر نيزه ها و با رخسار به سوى شمشيرها شتافتند . در حالى كه براى نجات از آن مخمصه و مصيبت و بلا و ابتلا به آنان پيشنهاد امان و مال و منال مى شد و زير بار نمى رفتند ، و با روحيه اى عجيب از آن پيشنهادات سر بر مى تافتند و مى گفتند :
عذرى در پيشگاه رسول خدا (صلى الله عليه وآله)براى ما نيست اگر حسين او كشته شود و از ما مژگانى بهم بخورد ! !
آنان ، دريايى بى ساحل از صبر و استقامت ، شكيبايى و بردبارى ، عزّت و سرفرازى و غيرت و حميّت بودند ، به طورى كه هزاران غدّار خونخوار و درّنده پليد به قصد جان آنان ، بر آنان تاختند ولى نتوانستند روح الهى آنان را بكشند ، و هزاران آرزوهاى تقوا سوز بر وجودشان آتش ريخت ، ولى نتوانست دامن تقواى آنان را لكّه دار نمايد ، و هزاران عامل اخلاق شكن بر آنان تاخت ، ولى قدرت چيره شدن بر اخلاق آنان را به دست نياورد ! !
عظمت روح و بزرگى جان و رفعت شخصيّت و كرامت و اصالتِ آنان را چه بهتر كه از زبان دشمن بشنويد :
به ناپاكى دون مايه و موجودى خود فروخته كه در عرصه كار زار كربلا به همراه پسر سعد حاضر شده بود به طعنه گفتند : چرا براى كشتن ذرّيه پيامبر حاضر شدى ، خداوند با تو چه خواهد كرد ؟
در جواب گفت : خاموش ! اگر آنچه را ما به چشم خود ديديم تو هم ديده بودى ، بدون ترديد همان كارى كه ما كرديم تو مى كردى !
يك دسته نيرومند ، با عصبيّت و غيرت دست به قبضه شمشير برده ، چون شيران درّنده بر ما حمله مى بردند ، سواران را از چپ و راست پايمال و نابود مى كردند ، و خود را در آغوش مرگ مى انداختند ، و امان نمى پذيرفتند ، و به مال و منال رغبت نشان نمى دادند ، و براى افكندن خود در درياى مرگ و غوطهور شدن در آن هيچ گونه حائلى براى خود تصوّر نمى كردند ، مى گفتند : يا مرگ يا پيروزى و استيلاء اگر ما اندكى دست نگه مى داشتيم لشگر ما را نابود مى ساختند ; بنابراين چه مى شد انجام داد ، و چه مى توانستيم بكنيم .

 زمينيان بى بديل
  آن چهره هاى منحوس و تاريك دل ، كه به تعداد سى هزار نفر ، در ميدان نينوا به دستور يك بچه سر راهى كه پدرى براى او نبود ، و مادرش با هر بى پدرى هم بزم مى شد ، يعنى : عبيد اللّه ، براى كشتن برترين مردم و پاك ترين انسان ها از شيرخواره و جوان و پير ، و آتش زدن خيمه هاى ناموس قرآن ، و حرم با حُرمت اوليا ، و به اسارت بردن اسوه هاى عفّت و پاكى و عصمت و درستى جمع شدند ، طاغوت زدگانى بودند كه به پرستش هوا و هوس ، و متابعت از شهوات ، و دنبال كردن خوى دد منشى ، و تعظيم در برابر فاسقى شرابخوار و كافرى سگ باز و منافقى ميمون پرست چون يزيد ، زندگى مى گذراندند .
آنان ، در مدرسه بنى اميّه درس درندگى ، غارت ، بى رحمى ، بى مهرى ، چپاول ، ظلم و ستم ، كينه و نفاق و منّيت و خود پرستى آموخته بودند .
آنان ، از پستان فسق فجور ، و حرص و حسد ، بخل و كبر ، جهل و غفلت شير خورده بودند ، و از حلقوم وجودشان جز صداى درندگى و پارس وحشت آور ، و نداى شرك و بت پرستى چيزى شنيده نمى شد .
آنان ، در سايه نحس حاكمانى زندگى كردند كه جز شرارت و بدكارى و مادّيگرى برنامه اى نداشتند ، و جيره خواران خود را جز براى تحقّق هوا و هوس خود نمى خواستند .
از زبان زهير آن شيرمرد جهاد گر و نظامى بابصيرت ، وضع آن پست فطرت ها و كرم هاى لجن خوار ، و گرگان در لباس ميش ، و سگان هار را بشنويد :
اى اهل كوفه ! زنهار از عذاب خدا بر شما ، زنهار . راستى ، بر عهده مسلمان واجب است كه هر سخنى كه خير ديگرى در آن است بدون پيرايه بگويد و از او پنهان ننمايد . . .
راستى ، خداوند ، ما و شما را به ذرّيه پيامبرش در معرض آزمايش در آورده ، تا امتحان كند و ببيند كه ما و شما چه كار خواهيم كرد .
ما شما را دعوت مى كنيم به نصرت و يارى ذرّيه پيغمبر ، اين ياغى طاغى ، عبيداللّه پسر زياد را وا گذاريد ، براى آن كه از طرف او و پدرش به سراسر روزگار جهاندارى آنان ، جز بدى و بد رفتارى به شما عائد نشده و نمى شود .
آنانند كه چشم هاى شما را به ميل سرخ از گودى چشم بيرون كرده و مى كنند .
آنانند كه دست ها و پاهاى شما را قطع كرده و مى كنند .
آنانند كه شما را به مُثله ، گوش و دماغ مى بُرند .
آنانند كه شما را بر فراز دار كشيده ، به شاخه هاى بلند خرما آويزان مى كنند .
آنانند كه خوبان شما را كه بايد سرمشق توده باشند ، و قاريان قرآن را كه نگهداران قرآنند سر از بدن جدا مى كنند ، مانند حجر بن عدىو اصحابش و هانى بن عروه و امثالش ! !
چون سخن به اينجا رسيد ، سپاه طاغوت و آن از خدا بى خبران ، دشنامش دادند ، و بر عبيداللّه و پدرش ـ آن فرزند بى پدر ـ ثناخوانى كرده و گفتند :
ما دست برنمى داريم تا صاحبت را با همه همراهانش بكشيم ، يا او را با همه يارانش نزد امير بفرستيم .
راستى ، غفلت و جهالت ، و پستى و رذالت ، و زمين گيرى و دنائت را ببينيد كه به جاى سرور جوانان اهل بهشت ، درياى لطف و كرم ، منبع صدق و درستى ، مايه عزّت و شرف ، حضرت سيد الشهداء (عليه السلام) ، چه موجود پليد ، و جرثومه كثيف ، و متكبّر مغرور ، و حيوانى پست را به اميرى و رهبرى پذيرفته بودند ؟ ! !
زهير در مرحله دوّم شروع به سخن كرد و گفت :
اى مردم ! اولاد فاطمه به موّدت و دوستى و يارى ، از پسر سميّه زنىكه خاندان او به گردن ما حقّى ندارند ، و خاندانى كه مادران آن ها نام نيكى براى اعقاب ما به ارث نمى گذارند ، سزاوارترند .
اگر ياريشان نمى كنيد پناه بر خدا از اين كه به كشتن آنان حاضر باشيد . پس راه باز كنيد و كار اين مرد بزرگ را با يزيد به خودشان وا گذاريد ; زيرا قسم مى خورم كه او از شما بدون كشتن حسين هم راضى مى شود .
سخن كه به اين پايه محكم رسيد ، جز مداخله اراذل و اوباش كار را آشفته نمى كند ، از اين جهت شمر مداخله كرد و هيمنت اين سخن استوار را از خاطر سپاه جنگجو درهم شكست
شمر تيرى به جانب زهير انداخت و گفت :
ساكت شو! خدا نفست را بگيرد ، ما را به پُر گويى خويش خسته كردى.
زهير جهت سخن خود را گرداند و در پاسخ شمر گفت :
اى كرّه شتر كه تا چشم باز كرده اى پدرى براى خود جز آن چهار پا كه به عقب بول مى كرد نديده اى ! با تو من سخنى ندارم ، تو بيش از يك حيوان زبان بسته اى نيستى ، به خدا سوگند گمان نمى كنم كه از كتاب خدا دو آيه را درست و پابرجا بدانى و يا بخوانى ، بشارت و نويدت بدهم به رسوايى روز قيامت و شكنجه هاى دردناكش .
شمر در جواب گفت :
خدا تو را و صاحبت را پس از يك ساعت ديگر خواهد كشت .
زهير گفت :
مرا از مرگ مى ترسانى ؟ به خدايم سوگند كه مردن به همراه او و در ركاب وى را گواراتر و محبوب تر دارم از زندگانى جاويد به همراه شما.
پس از آن، رو به مردم كرد و گفت :
اى مردم ! اين ديوانه وش گستاخ و همراهانش شما را از دين و آيينتان گول نزنند ; زيرا واللّه به شفاعت محمّد نخواهند رسيد آن مردمى كه خون ذرّيه و اهل بيتش را بريزند .
ابن شهر آشوب در كتاب مناقب مى گويد :
حسين (عليه السلام) بر سر كشته زهير آمد و بالاى سرش ايستاد ، و گفت :
« خداوند تو را از ما دور نكند و كشندگانت را لعنت كند آن چنان كه آنان را مسخ كند ، مانند دور افتادگانى كه خداوند آن ها را به صورت ميمون و خوك مسخ كرده » !
در كلام زهير و مولايش ملاحظه شد كه از آن سى هزار نفر تعبير به گستاخ ، گول خورده ، ديوانه ، كرّه شتر ، سوء استفاده چى و ميمون و خوك شده ، و اين است معناى گروه زمينى ، ولى زمينيانى كه در طول تاريخ در مرحله مادّيگرى و دنائت و پستى نمونه نداشتند در حدّى كه بايد از آنان به عنوان زمينيان بى بديل ياد شود!

روز چهار شنبه 4 بهمن ماه 85

 هدف قيام امام حسين (ع)

هدف قيام امام حسين(ع) را به آسانى و بدون تكلّف مى توان از سخنان آن حضرت استنباط كرد.
آن گاه كه امام(ع) بر اثر تهاجم عمّال حكومت ناچار شد از مدينه خارج گردد، در ضمن نوشته هايى، هدف حركت خود را چنين شرح داد:
1 ـ  «من از روى خود خواهى و خوشگذرانى و يا براى فساد و ستمگرى قيام نكردم، من فقط براى اصلاح در امّت جدّم از وطن خارج شدم.مى خواهم امر به معروف و نهى از منكر كنم و به سيره و روش جدّم و پدرم على بن ابيطالب عمل كنم.»

در اين سخن چند نكته مهمّ، شايان توجّه است:

1 ـ اصلاح امّت، 2 ـ امر به معروف و نهى از منكر، 3 ـ تحقّقِ سيره و روش پيامبر و على(عليهم السلام).
2 ـ آن حضرت در مقام ديگرى فرموده است:

«بار خدايا! تو مى دانى كه آنچه از ما اظهار شده براى رقابت در قدرت و دستيابى به كالاى دنيا نبوده، بلكه هدف ما اين است كه نشانه هاى دينت را به جاى خود برگردانيم و بلادت را اصلاح نماييم، تا ستمديدگان از بندگانت امنيّت يابند و به واجبات و سنّتها و دستورهاى دينت عمل شود.»

در اين سخن هم چند نكته قابل توجّه است:

1 ـ برگرداندن نشانه و علائم دين به جاى اصلى خود،2 ـ اصلاحات در همه شهرها،3 ـ ايجاد امنيّت براى مردم،4 ـ فراهم ساختن زمينه عمل به واجبات و مستحبّات و احكام الهى.
3 ـ در برخورد با سپاه حرّ بن يزيد رياحى فرمود:

«اى مردم اگر شما از خدا بترسيد و حقّ را براى اهلش بشناسيد، اين كار بهتر موجب خشنودى خداوند خواهد بود. و ما اهل بيت پيامبر(ص)، به ولايت و رهبرى، از اين مدّعيانِ نالايق و عاملان جور و تجاوز، شايسته تريم .»
4 ـ و نيز در مقام ديگر فرمود:

«ما اهل بيت به حكومت و زمامدارى ـ نسبت به كسانى كه آن را تصرّف كرده اند ـ سزاوارتريم.»

از اين دو بخش از سخن امام(ع) نيز به وضوح استفاده مى شود كه آن حضرت خود را شايسته رهبرى و زمامدارى بر مردم مى داند، نه يزيد فاسد و دستگاه جائر او را.
بنابراين، هدف امام حسين(ع) در اين قيام ، تحقّقِ كاملِ حقّ بوده است.
امورى كه آن حضرت به عنوان فلسفه قيامش به آنها اشاره مى كند، از قبيل: اصلاح امّت، امر به معروف و نهى از منكر، تحقّق سيره پيامبر و على، برگرداندن علائم و نشانه هاى دين به جاى خود، اصلاحات در شهرها، امنيّت اجتماعى، فراهم ساختن زمينه اجراى احكام، همه و همه اين امور، زمانى قابل تحقّق و اجراست كه ولايت و حكومت در مجرا و مسير اصلى اش قرار گيرد و به دست امام(ع)بيفتد؛ لذا فرمود: «ما اهل بيت شايسته اين مقاميم نه متصرّفانِ متجاوز و جائر».
پس هدف نهايى آن حضرت، تشكيل حكومت اسلامى بر اساس سيره پيامبر و على بوده است؛ كه در پرتو آن، احكام الهى اجرا مى شود و نشانه هاى دين آشكار و شهرها اصلاح و امنيّت پابرجا و امر به معروف و نهى از منكر انجام، و سيره و سنّت پيامبر و على متحقّق، و در نتيجه كار امّت اصلاح مى گردد.
نكته شايان توجّه اين كه تلاش خالصانه براى تشكيل حكومت اسلامى كه منبع و منشأ تمام خيرات و بركات است ـ و شعبه مهّم ولايت على و آل على(ع) هم كه همان قبول حاكميّت و پذيرش تفسير آنان از دين است ـ غير از حكومت و سلطنت استبدادى و رياست طلبى و كشورگشايى بر اساس هواهاى نفسانى است كه منشأ تمام مفاسد و شُرور است.

نتايج قيام حسينى

1ـ درهم شكستن اركان مخوف دين سالارى ساختگى اُمَوى كه امويان و يارانشان سلطه سلطنتى خود را بر آن استوار ساخته بودند و رسوا ساختن حاكمان تبهكار بنى اميّه كه پيوسته در صدد اِحياى نظام جاهلى بودند.
2ـ بيدار كردن وجدان هاى خفته : شهادت فجيع امام حسين(ع)در كربلا موجى شديد از احساس گناه در وجدان مسلمانانى كه او را يارى نكردند برانگيخت.
اين احساس گناه دو جنبه داشت: از يك طرف آنها را وادار مى ساخت كه گناهى را كه مرتكب شده اند با كفّاره بشويند و از طرف ديگر به كسانى كه آنها را به ارتكاب چنين گناهى واداشته بودند، كينه و نفرت بورزند.
به طورى كه انگيزه قيام توّابين همان كفّاره يارى نكردن امام حسين(ع)، و انتقام گرفتن از امويان بود.
مقدّر چنين بود كه آتش اين احساس گناه، پيوسته برافروخته ماند و انگيزه انتقام از بنى اميّه در هر فرصت به انقلاب و قيام بر ضدّ ستمگران منتهى گردد.
3ـ ارائه اخلاق جديد : قيام امام حسين(ع) موجب آن گرديد كه در جامعه، نوعى اخلاق بلند نظرانه پديد آيد.
امام(ع) و فرزندان و يارانش در قيام بر ضدّ بنى اميّه، اخلاق عالى اسلامى را با همه صفات و طراوت آن نشان دادند.
آنان اين اخلاق را بر زبان نياوردند، بلكه با خون خود آن را مسجّل ساختند.
مردم عادى قبايل عادت كرده بودند كه دين و وجدان خود را به بهاى اندك بفروشند و در برابر ستمكاران گردن خم كنند تا از عطاهاى آنان بهره مند گردند.
هدف مسلمانان عادى همان زندگى روزمرّه شخصى بود و تنها به زندگانى خويش مى انديشيدند.
در آنان، دردهاى اجتماعى تأثيرى نداشت، به قول شاعر :از درد سخن گفتن و از درد شنيدن با مردم بى درد ندانى كه چه دردى است!تنها كوشش آنان اين بود كه دسترنج خويش را حفظ كنند و به توجيهات رهبران رام باشند، مبادا نامشان از فهرست حقوق بگيران حذف شود، لذا در مقابل جور و ستمى كه مى ديدند، خاموشى مى گزيدند و تمام تلاش آنها اين بود كه مفاخر قبيله اى خود را بازگو كنند و سنّت هاى جاهلى خويش را زنده سازند.
اصحاب حسين(ع) مردمى ديگر بودند كه در سرنوشت خويش با امام همراه شدند و با اين كه داراى زن و فرزند و دوستانى بودند و از بيت المال هم حقوقى دريافت مى نمودند و زندگانى نسبتاً راحتى داشتند و مى توانستند از لذّت هاى حيات برخوردار گردند، از همه اينها چشم پوشيدند و براى نثار جان در راه حسين(ع) با ستمگران به ستيز برخاستند.
براى بيشتر مسلمانان آن روز، اين نكته بسى جالب بود كه يك انسان بين زندگانى زبونانه و مرگ شرافتمندانه، مرگ با عزّت را بر زندگى با ذلّت ترجيح دهد.
براى مردم اين نمونه اى عالى و شگفت انگيز بود.
چنان خصلتى وجدان هر مسلمانى را تكان مى داد و او را از خواب سنگين و طولانى راحت طلبى و فرصت طلبى و بيدار مى كرد تا زندگى اسلامى شكلى ديگر گيرد؛ شكلى كه سالها پيش از قيام حسين(ع)از ميان رفته بود.
قيام امام حسين(ع) پس از ديرى خاموشى، از نو موجب برانگيختن روح مبارزه جويى گرديد و اين چنين قيام حسينى و كربلاى خونين او، همه سدّهاى روحى و اجتماعى را كه مانع قيام و انقلاب مى شد، درهم فرو ريخت.
قيام حسين(ع) به مردم اين درس را آموخت كه به آنان بگويد: تسليم نشويد، انسانيّت خود را مورد معامله قرار ندهيد، با نيروى اهريمن بجنگيد، و همه چيز را در راه تحقّق آرمانهاى اسلام محمّدى(ص) فدا سازيد.
قيام حسينى در وجدان گروه بسيارى از مردم اين انديشه را برانگيخت كه با حمايت نكردن از حسين(ع) مرتكب گناه شده اند و بايد كفّاره بپردازند و كفّاره آن جز مبارزه با حاكمان جور و ظلم و ريشه كن نمودن بنياد فاسد استبداد، چيز ديگرى نيست.
اين گونه پس از نهضت حسينى(ع)، در مكتب، روح انقلاب دميده شد و مردم در انتظار رهبرى قاطع بودند و هرگاه پيشگامِ ظلم ستيزى را مى يافتند بر ضدّ حكومت بنى اميّه دست به انقلاب مى زدند.
در همه اين انقلابها، شعار انقلابيون، خونخواهى حسين(ع)بود.
انقلاب توّابين و انقلاب مردم مدينه و قيام مختار ثقفى در سال 66 هجرى و انقلاب زيد بن على بن حسين(ع) در سال 122 هجرى، نمونه هايى از ظلم ستيزى است كه همه آنها ريشه در حركت و قيام بى نظير حسينى(ع)دارد.
در اين انقلابها مسلمانان پيوسته به دنبال آزادى و عدالت بودند ـ كه حكومت كنندگان آن را خفه كرده بودند ـ و تمام اين تحرّكات به بركت تحرّك و قيام حسينى بود.
و اين گونه حسين(ع) درس حريّت و آزادگى و استقلال و ظلم ستيزى را تا دامنه قيامت به همه انسانها آموخت.
سخنان حضرت ابى عبداللّه الحسين، بهترين معرّف هدف والاى آن حضرت است، از سرتاسر كلمات حضرتش نداى انسان دوستى و حريّت و عدالت و ظلم ستيزى و مقاومت در برابر جور حاكمان زر و زور به گوش مى رسد.

روز پنج شنبه 5 بهمن ماه 85

 ما در كدام جبهه ايم؛

سپاه حسين(ع) يا لشكر كوفه؟

ما كوفيان را بي وفا مي دانيم و شعار مي دهيم كه علي را تنها نمي گذاريم. به طور قطع مردم ما چنين اعتقادي دارند و اين شعار از صميم قلب آنان بر مي خيزد، اما حوادث روزگار، پستي و بلنديهايي مي آفريند كه روحيه انسان را دگرگون مي سازد؛ زيرا افراد ديگري نيز قبلا چنين سخناني گفته اند؛ ولي بر اثر تغيير و تحولات روزگار، تغيير نظر داده اند. لازم است هر انسان هوشيار و آگاهي با خود بينديشد كه اگر در زمان امام حسين(ع) مي بود، در كدام گروه قرار مي گرفت؟ آيا واقعا به صف اقليت هفتاد و دو نفري مي پيوست، يا در لشكر سي يا صد و بيست هزار نفري شام و كوفه مي ايستاد يا ميان كساني كه بي طرف ماندند، مي نشست. البته ما در زيارت مي گوييم: «يا ليتنا كنا معكم و نفوز معكم...؛ يا ليتني كنت معكم فأفوز فوزا عظيما...» اي كاش ما هم در كربلا بوديم و در ركاب حضرت سيدالشهدا(ع) شهيد مي شديم! شايد اين آرزويي از صميم دل باشد، اما آيا مي توان اطمينان داشت كه اگر در آن موقعيت قرار گرفته بوديم، تغيير عقيده نمي داديم؟ آيا مي توان يقين داشت كه اگر در آن موقعيت قرار گرفته بوديم، تغيير عقيده نمي داديم؟ آيا مي توان يقين داشت كه اگر بر روي امام حسين(ع) شمشير نمي كشيديم، بي طرف نمي شديم؟ چنان كه كساني از جمله عبيدالله بن حر جعفي بودند كه امام حسين(ع)، خود با آنها صحبت كرد و ايشان را به همراهي خود فراخواند. حضرت نزد او رفت و با او سخن گفت و او را به سپاه خود دعوت كرد، اما او در جواب گفت كه اسب و شمشيرش را در اختيار مي گذارد. امام(ع) نيز به او فرمود: « اسب و شمشيرت را بردار و از اينجا دور شو! اگر در اين سرزمين بماني و نداي نصرت خواهي ما را بشنوي و به ياري ما نيايي، در جهنم جاودانه خواهي ماند. از اينجا فرار كن كه صداي مرا نشنوي! »¹ آيا اگر ما در آن زمان بوديم، بهتر از عبيدالله بن حر جعفي عمل مي كرديم؟

اگر بخواهيم خود را بيازماييم، بايد ببينيم آيا مشابه شرايطي كه در آن زمان بود، در زمان ما نيز وجود دارد يا خير؟ اگر آن شرايط وجود دارد، آيا بر ما اثر سوئي داشته است يا نه ؟ آيا تمايل مردم ما به ارتكاب گناه بيشتر شده است يا نه؟ آيا واقعا ما به گونه اي هستيم كه بتوانيم خود را جزو ياران امام حسين(ع) بشمار آوريم؟ اگر دلايلي كه موجب شد مردم كوفه از اهل بيت(ع) دور شوند در جامعه ما وجود داشته باشد، ما هم بايد بترسيم كه مبادا همان انحرافات در جامعه ما پديد آيد.

يكي از آن عوامل، ضعف شناخت بود. اگر اعتقادات ما سطحي است و پشتوانه منطقي و عقلي ندارد، بايد نگران آينده و عاقبت كار باشيم. اگر اعتقادات ما داراي ريشه و بنيه نباشد، با مطرح شدن يك شبهه، اعتقاد ما سست مي شود؛ در حالي كه طبق فرمايش اميرمؤمنان(ع) نجات اولياي خدا در مقابل شبهه به اين دليل است كه يقين دارند و اعتقادات آنان مبتني بر دليل قطعي است. اگر در زمان ما شبهه ها رايج شد؛ معلم در كلاس درس مسائل شبهه ناك مطرح كرد و كسي به او پاسخ نداد؛ استاد دانشگاه در كلاس شبهه پراكني كرد و كسي چيزي نگفت، اگر كساني گفتند دين افيون حكومتهاست و كسي آنان را ساكت نكرد، بايد ترسيد همان بلايي كه مردم كوفه بدان مبتلا شدند، گريبان ما را نيز بگيرد. اگر احكام اسلام پاي مال شد و مردم سخاوتمندانه و با تساهل و تسامح از كنار آن گذشتند، بايد ترسيد مبادا روزي برسد كه مردم دوباره با يزيد بيعت كنند.

تساهل و تسامح مقدمه فرهنگ بي ديني است. اگر ما در قبال احكام دين بي اعتنا شديم، بايد از روزي بترسيم كه آنچه بر سر مردم كوفه آمد، بر سر ما نيز بيايد؛ هرچند شايد بتوان گفت كه مردم كوفه در آن زمان بهتر از ديگران بودند؛ زيرا وضعيت مردم مدينه به گونه اي بود كه امام حسين(ع) از آنجا فرار كرد. مردم مدينه از همان ابتدا با يزيد بيعت كردند، در حالي كه كوفيان ابتدا حضرت سيدالشهدا(ع) را براي پذيرش خلافت دعوت كردند.

يكي از عواملي كه موجب حادثه كربلا شد، سست شدن مباني فكري و اعتقادي مسلمانان در آن زمان بود. اينك ما بايد از تاريخ عبرت بگيريم. اگر شعار حمايت از ولايت فقيه سر مي دهيم، در صورتي مي توانيم به آن وفادار باشيم كه اعتقاد ما بر اساس دليل منطقي و محكم در ذهن ما رسوخ كند؛ بايد دلايل وجوب اطاعت از ولي فقيه را به خوبي بدانيم؛ در غير اين صورت به دام شبهه مي افتيم، و ايمانمان متزلزل مي شود و شك جاي آن را مي گيرد، و با وجود شك، نمي توان مردانه در راه قدم گذاشت. اگر نوجوان سيزده ساله اي نارنجك به كمر مي بندد و زير تانك مي رود، به اين دليل است كه يقين دارد هنگام شهادت سرش در دامان سيدالشهدا(ع) است، و اين تفكر كه اين حرفها، شعارهايي احساسي و تبليغاتي است، همان سخن ابوسفيان است كه گفت : «لا جنة و لا نار».

اگر استاد دانشگاه در دانشكده الهيات گفت: «معلوم نيست هرچه خدا بگويد راست باشد و بر راست گويي خدا دليلي نداريم» و اگر سخنرانِ موردِ تأييد مسئولان بلندپايه كشور گفت : «قرآن هم نقدپذير است و تمام آن درست نيست»² و همه در برابر اين سخن سكوت كردند، آيا مي توانيم اطمينان داشته باشيم كه جزو هفتاد و دو نفر ياران سيدالشهدا(ع) خواهيم بود؟

بر اين اساس، بايد بكوشيم مباني فكري و اعتقادي خود را با تشكيل جلسات مذهبي سالم و آموزنده تقويت كنيم، و از سوي ديگر، ارزشهاي انقلاب و اسلام را زنده نگاه داريم. همان طور كه شگردهاي شيطاني جامعه امروز بسيار شبيه عصر امام حسين(ع) است، راه مقابله با آنها نيز همان راهي است كه امام حسين(ع) فراروي نهاد. شرط نخست مقابله با اين اعمال شيطاني، دل نبستن به دنياست. امام حسين(ع) فرزندان، دوستان و ياران خود را به گونه اي تربيت كرده بود كه وقتي قاسم، نوجوان سيزده ساله، از امام حسين(ع) پرسيد كه آيا او به شهادت مي رسد يا نه؟ حضرت در جواب فرمود : مرگ در نظر تو چگونه است؟ قاسم گفت: «مرگ نزد من از عسل شيرين تر است.»³

اين سخن قاسم شعار نبود، بلكه او آنچه در عمق دلش بود، بر زبان آورد؛ مرگ براي او واقعا از عسل شيرين تر بود. براي مقابله با توطئه هاي پيچيده شيطاني بايد از دل بستن به دنيا دوري جست تا روحيه شهادت و نهراسيدن از مرگ پديد آيد؛ چنان كه خدا تعالي مي فرمايد: «[اي پيامبر] بگو اي يهوديان، اگر گمان مي كنيد كه شما دوستان خدا هستيد و ديگر مردم اين گونه نيستند، آرزوي مرگ كنيد.»⁴

زيرا اگر انسان كسي را دوست داشته باشد، ملاقات او را نيز دوست مي دارد و از ديدار محبوبش نمي گريزد. بايد عملا در اين مسير حركت كرد و آرزوهاي دور و دراز را از خود دور ساخت، فريب زرق و برق دنيا را نخورد و مرگ را در راه خدا بزرگ ترين افتخار دانست. در اين صورت است كه مي توان نهضت را حفظ كرد. اين درسي است كه امام حسين(ع) به انسانها داده است. با وجود جوانان شهادت طلب بود كه انقلاب به ثمر رسيد. جوانان به علي اكبر و قاسم اقتدا كردند و پيران به حبيب بن مظاهر. براي بقاي نهضت نيز بايد اين روحيه را حفظ و تقويت كرد.

 پي نوشت ها :

 1. شيخ مفيد، الارشاذ، ج2، ص82.

 2. پيام هاجر، ش 296. 78/9/3

 3. وسيلة الدارين في انصار الحسين(ع)، ص253.

 4. سوره مباركه جمعه، آيه 6.

روز جمعه 6 بهمن ماه 85

بايد توبه كنيم!

قصه ليلا، مادر حضرت علي اكبر! حضرت علي اكبر مادري بنام ليلا داشته اند ولي «يك مورخ» هم نگفته كه ليلا در كربلا بوده است. اما ببينيد كه چقدر ما روضه ليلا و علي اكبر داريم! روضه آمدن ليلا به بالين علي اكبر، حتي در قم، در مجلسي كه به نام آيت الله بروجردي تشكيل شده بود و البته خود ايشان در مجلس نبودند، همين روضه را شنيدم كه علي اكبر به ميدان رفت، حضرت به ليلا فرمود كه از جدم شنيدم كه دعاي مادر در حق فرزند مستجاب است، برود در فلان خيمه خلوت، آنجا موهايت را پريشان كن، در حق فرزندت دعا كن شايد(!) خداوند اين فرزند را سالم برگرداند! اولا ليلايي در كربلا نبوده كه چنين كند. ثانيا اصلا اين منطق، منطق حسين(ع) نيست. منطق حسين(ع) در روز عاشورا، منطق جانبازي است. تمام مورخين نوشته اند هر كس كه آمد اجازه خواست، حضرت به هر نحوي كه مي شد عذري برايش ذكر كند، ذكر مي كرد. بجز براي علي اكبر »فاستاذن اباه فاذن له« يعني تا اجازه خواست گفت برو. حال چه شعرها كه سروده نشده! از جمله اين شعر كه مي گويد: خيز اي بابا از اين صحرا رويم/ نك بسوي خيمه ليلا رويم...
اگر سيد الشهدا عليه السلام بيايد و ببيند ــ البته در عالم معنا كه مي بيند ــ اگر در عالم ظاهر هم بيايد مي بيند ما براي او اصحاب و ياراني ذكر كرده ايم كه اصلا او يك چنين اصحاب و ياراني نداشته است. مثلا در كتاب محرق القلوب كه نويسنده اش هم يك عالم و فقيه بزرگي است، ولي از اين موضوعات اطلاع نداشته، نوشته شده كه يكي از اصحابي كه در روز عاشورا از زير زمين جوشيد(!) هاشم مرقال بود. درحالي كه يك نيزه هجده ذرعي(!) هم دستش بود، آخر يك كسي هم گفته بود سنان بن انس كه بنا به قول بعضي ها سر امام حسين را بريد، يك نيزه اي داشت كه شصت ذرع بود. گفتند نيزه شصت ذرعي كه نمي شود! گفت خدا برايش از بهشت فرستاده بود!! اينجا هم در كتاب محرق القلوب نوشته كه هاشم بن عتبه مرقابل با نيزه هجده ذرعي پيدا شد. درحالي كه اين هاشم بن عتبه از اصحاب حضرت امير بوده و در بيست سال پيش از عاشورا هم كشته شده بود! ما براي امام حسين ياراني ذكر مي كنيم كه نداشته است. و يا زعفر جني جزو ياران امام حسين است. يا اينكه نوشته اند كه امام حسين در روز عاشورا سيصد هزار نفر را با دست خودش كشت! با بمبي كه در هيروشيما انداختند تازه شصت هزار نفر كشته شدند و من حساب كردم كه اگر فرض كنيم كه شمشير مرتب بيايد و در هر ثانيه يك نفر كشته شود، كشتن سيصد هزار نفر، هشتاد و سه ساعت و بيست دقيقه وقت مي خواهد. بعد ديدند اين تعداد كشته با طول روز جور در نمي آيد، گفتند روز عاشورا هفتاد ساعت بوده است! همينطور درباره حضرت ابوالفضل گفته اند كه بيست و پنج هزار نفر را كشت كه من حساب كردم اگر در هر ثانيه يك نفر كشته شود، شش ساعت و پنجاه و چند دقيقه و چند ثانيه وقت مي خواهد. بايد باور كنيم كه اگر كسي بخواهد امروز بگريد، اگر كسي بخواهد امروز ذكر مصيبت كند، بايد بر مصائب جديده(!) اباعبدالله بگريد، بر اين دروغ هايي كه به ابا عبدالله عليه اسلام نسبت داده مي شود گريه كند.
چند سال پيش در اصفهان روضه خواني اين روضه را خواند و بقدري مردم را گرياند كه حد نداشت!! داستان پيرزني را نقل مي كرد كه در زمان متوكل مي خواست به زيارت امام حسين برود و آن وقت جلوگيري مي كردند و دستها را مي بريدند تا اينكه قضيه را به آنجا رساند كه اين زن را بردند و در دريا انداختند. در همان حال اين زن فرياد كرد: يا ابوالفضل العباس! همينطور كه داشت غرق مي شد سواري آمد و گفت ركاب اسب مرا بگير، ركابش را گرفت، بعد پرسيد چرا دستت را دراز نكردي؟ گفت من دست در بدن ندارم، كه مردم خيلي گريه كردند!! تاريخچه قضيه را پيدا كردم؛ يكروز در بازار اصفهان، مجلس روضه اي بود كه بزرگترين مجالس اصفهان بود. واعظ معروفي گفته بود كه من آخرين منبري بودم. منبريهاي ديگر مي آمدند و هنر خودشان را براي گرياندن(!!) مردم اعمال مي كردند، هر كس مي آمد روي دست ديگري مي زد!! بعد از منبر خود مي نشست تا هنر روضه خوان بعد از خود را ببيند. تا ظهر طول كشيد. ديدم هر كس هر هنري داشت بكار برد، اشك مردم را گرفت. فكر كردم كه من چكنم؟ همانجا اين قصه را جعل كردم رفتم قصه را گفتم از همه بالاتر زدم!! عصر آنروز رفتم در مجلس ديگري كه در چارسو بود، ديدم آنكه قبل از من منبر رفته همين داستان را مي گويد! كم كم در كتابها هم نوشتند و چاپ هم كردند!
حق بدهيد كه بايد توبه كنيم، واقعا بايد توبه كنيم، به خاطر اين جنايت و خيانتي كه نسبت به اباعبدالله الحسين عليه السلام و اصحاب و ياران و خاندانش مرتكب مي شويم، همه افتخارات اين ها را از ميان مي بريم. توبه كنيم و بعد، از اين مكتب تربيتي استفاده كنيم. آفت دين هم كه مشخص است: دانشمند بد عمل، فاسق و فاجر، زعيم و پيشواي ستمكار و مقدس نادان؛ در واقع عوام و خواص هردو در اين انحرافات سهم دارند.(1)
  سند شش دانگ انقلاب
علما دينشان را از سنت پيامبر(ص) و اهل بيت (ع) دارند، ولي مردم جامعه دين را از علماء. اين دين موجود در جامعه از بركت علماء است. مردم جامعه با عمل ما، مسلمان هستند. ما كه در جامعه نمي خواهيم فقط به مردم درس بدهيم. »يعلمهم الكتاب« كار حوزه هاست، »يزكيهم« كار مشترك است. تا ما جلو نيافتيم، كسي دنبال ما نمي افتد. بهترين فرصت در نشر معارف هم جريان سيد الشهداست. كربلا گذشته از آثار معنوي، يك جريان نمونه است. نبايد فراموش كرد كه اگر امروز اينجا بر سر سفره پر بركت نظام نشسته ايم، به بركت عاشوراي حسيني است. شش دانگ ايران به نام سيد الشهداء نوشته شده است.
در شبهاي عمليات كه سرود «اي ايران، مرز پرگهر» جايي نداشت؟ اين كشور با نواي «يا حسين يا حسين» حفظ شد، نه «اي مرز پر گهر»! شرف اين مملكت با حسين بن علي (ع) تأمين شد. همه مي دانيد بدنه ارتش ايران در آغاز جنگ كه متلاشي بود، اگر نبود شوق و اشتياق عاشورايي سپاهي و بسيجي همه چيز از دست رفته بود. وقتي خدا بخواهد دين خودش را حفظ كند، اينگونه آن را حفظ مي كند. اين است كه الان اگر كسي بخواهد بداند سند 6 دانگ اين كشور به نام كيست، بايد گفت سيد الشهداء. اگر علما در منابر مستندات را بگويند، ديگر مداحان فرصت نمي يابند هر چه بخواهند بگويند. علما و روحانيون اگر منبر نروند مداحان، امور ديني مردم را به دست مي گيرند.
... با گريه ي تنها كه نمي شود مردم را اداره كرد. گريه يك احساس زود گذر است كه با يك سريال طنز از بين مي رود. سعي كنيد آيات مربوط به عاشورا و
سيد الشهداء را تبيين كنيد. عدالت خواهي، مبارزه با ظلم، معرفت ديني اينها حقيقت عاشوراست.
آن يزيد آن روز بود و اين هم يزيد امروز؛ امروز شروع كردند به سلمان رشدي ها بها دادن، شروع كردند مهر باطل شد چاپ كردن، شروع كردند به تك تك اين صفحات قرآن كريم مهر باطل شد زدن، براي يوروتيوي فرستادن. حالا اي جوان! اگر تو تحصيل كرده اي، به اين فكر نباش كه اين آهن سرد بي خاصيّت را بلند كني! مشق شمشير زدن بكن كه اگر خداي ناكرده روزي حمله كردند، بتواني جزء بسيجيان باشي و اين كشور را حفظ كني! اين آهن سرد بي خاصيّت را به دوش كشيدن نه تو را سپاهي مي كند، نه تو را بسيجي مي كند، نه مدافع شرف مي كند، نه مدافع مرز و بوم!! الآن كه دوران جاهليّت نيست. الآن دوران «عدل » است و « عقل ». دوران فهم است و فهم است و فهم است و فهم! اين كارها چي است؟! آن پرچم هاي پارچه نوشته شده، آنها پيام دارد، نه اين علم و آهن سرد بي خاصيّت، سرد بي اثر...(2)
 پي نوشت ها

(1)تحريف هاي عاشورا، آيت الله شهيد مرتضي مطهري
(2)آيت الله عبدالله جوادي آملي، بهمن 48و دي ماه 58